სული გარდაცვალების შემდეგ

საღმრთო გამოცხადებისა თუ თვითმხილველთა მრავალსაუკუნოვანი გამოცდილების შედეგად ეკლესიას დაუგროვდა გარკვეული ცოდნა სულის იმქვეყნიური ცხოვრების შესახებ. ეს სწავლა გადმოცემულია მამათა ნაწერებში, მოკლედ კი, მისი არსი შემდეგია:

გარდაცვალებისას სული განეშორება სხეულს. პირველი სამი დღე იგი იმყოფება დედამიწაზე, დასტრიალებს საკუთარ სხეულს, ახლობელ ადამიანებს, ემშვიდობება მათ; განსაკუთრებით უხარია იმ ადგილების მონახულება, სადაც ოდესმე სიკეთე ჩაუდენია.

მესამე დღეს (პირველ დღედ გარდაცვალების დღე ითვლება) ანგელოზები სულს ზეცაში აიყვანენ და წარადგენენ უფალთან. ამის შემდეგ ექვსი დღის განმავლობაში ათვალიერებენ სასუფეველის სანახებს. გარდაცვალებიდან მეცხრე დღეს მას კვლავ წარადგენენ უფალთან, რის შემდეგაც ჯოჯოხეთს მოატარებენ.

მეორმოცე დღეს შედგება

ახალგარდაცვალებულის პირადი სამსჯავრო. ანგელოზები წარმოადგენენ მის კეთილ საქმეებს, რაც სიცოცხლეში ჩაუდენია, აგრეთვე იმ სიკეთესაც, რომელიც მის სახელზე სხვამ აღასრულა, განსაკუთრებით გარდაცვალების შემდეგ ორმოცი დღის განმავლობაში;

დაცემული სულები კი წარმოაჩენენ მის ცოდვილ ცხოვრებას. უფალი ჩვენი იესო ქრისტე გაასამართლებს სულს და დედამიწაზე თავის მეორედ მოსვლამდე მიუჩენს დროებით სამყოფელს სასუფეველში ან ჯოჯოხეთში.

ქრისტეს მეორედ მოსვლის შემდეგ შედგება საერთო სამსჯავრო, სადაც თითოეული ადამიანის სულს უფალი ხელახლა გაასამართლებს ყველას თანდასწრებით და უკვე სამუდამო ადგილ-სამყოფელს მიუჩენს.

იმის მიხედვით, თუ როგორ ზრუნავდნენ მისთვის ახლობლები, როგორ ლოცულობდა ეკლესია, შეიძლება სული ჯოჯოხეთიდან სამოთხეშიც იქნას აყვანილი. განსაკუთრებით ძლიერია დედის ლოცვა.

ასე რომ, ახლობელ ადამიანს ჩვენ მხოლოდ დროებით ვშორდებით, რათა შემდეგ სამუდამოდ შევეყაროთ. ადამიანისათვის ნებისმიერი განშორება მძიმეა, მით უმეტეს ასეთი გაურკვეველი ვადით, მაგრამ სასოწარკვეთასა და წრეგადასულ მწუხარებას მაინც არ უნდა მივეცეთ. გვახსოვდეს, არც ღმერთი მოგვიწონებს ამას და მიცვალებულსაც საშინელ ტკივილს მივაყენებთ.

ადამიანისათვის თავის მახლობელთა მწუხარება განსაკუთრებით მძიმეა მისი გარდაცვალების ჟამს, როდესაც გარეგნულად სიცოცხლე აღარ ეტყობა, სული კი სხეულს საბოლოოდ არ გაყრია; აგრეთვე პირველ დღეებში, როდესაც სული ცხედართან ახლოს იმყოფება.

ჩვენს დარდს ორი გარემოება ამსუბუქებს: ერთი, რაც უკვე ვთქვით, რომ სული არ კვდება და მასთან განშორება არაა მარადიული, და მეორე - ჩვენ შეგვიძლია მონაწილეობა მივიღოთ მისი სამუდამო ადგილ-სამყოფელის განსაზღვრაში, ჩვენ შეგვიძლია ვიზრუნოთ მისთვის.

2. ლოცვა მიცვალებულისათვის

ა) პანაშვიდი

ახლადშესვენებულს ეკლესიაში უნდა გადავუხადოთ პანაშვიდი: პირველ დღეს - როცა გარდაიცვლება;

მე-3 დღეს - როდესაც პირველად წარსდგება უფალთან; მე-9 დღეს - როდესაც მეორედ წარსდგება უფალთან; მე-40 დღეს - როდესაც ის პირად სამსჯავროზეა.

და ამის შემდეგ გარდაცვალების ყოველ წლისთავსა და დაბადების დღეზე.

გარდა ამისა, როგორც საზოგადო ლოცვების განხილვისას აღვნიშნეთ, ეკლესიაში წლის განსაკუთრებულ დღეებში დანიშნულია საზოგადო პანაშვიდები (ეს დღეები ყოველწლიურად უნდა ვნახოთ საეკლესიო კალენდარში, ან შევიტყოთ ეკლესიაში), რომელსაც უნდა დაესწროს ჭირისუფალი.

კარგი იქნება, თუ მეორმოცე დღისათვის მიცვალებულის სახელზე შეუკვეთავთ წირვას, რომელსაც დაესწრებიან ოჯახის წევრები და მიიღებენ წმიდა ზიარებას, შესაბამისად მომზადებულნი.

ამის შემდეგ, სასურველია, დროდადრო შევუკვეთოთ წირვები. ძველი ტრადიციით მიცვალებულისათვის შვიდი წირვა სრულდებოდა.

ბ) წესის აგება

გასვენების დღეს მიცვალებულს წესი უნდა ავუგოთ; წესის აგებას ასრულებს მღვდელი ან ოჯახში, ცხედართან, ან ეკლესიაში.

თუ გასვენების დღეს რაიმე მიზეზით წესის აგება არ ხერხდება, შეიძლება შესრულდეს ადრეც. აგრეთვე ამ ლოცვის შესრულება შეიძლება ძველი მიცვალებულისთვისაც, რომელსაც თავის დროზე წესი არ აუგეს.

სასურველია ოთახში მიცვალებული ისე იყოს დასვენებული, რომ აღმოსავლეთს უყურებდეს (თუ ფართობი ამის საშუალებას გვაძლევს).

მას თავთან უნდა ედგას ნაკურთხი წყალი, ხორბალი და უნდა ენთოს კანდელი (კანდელი არის მცირე ზომის ჭურჭელი ზეთით, რომელშიც ჩადებულია ბამბის ძაფის პატრუქი. იგი შეიძლება შევიძინოთ ეკლესიაში, ან დავამზადოთ სახლში).

მიცვალებულთან შეიძლება ენთოს სანთელიც.

გ) ფსალმუნების კითხვა

მიცვალებულთათვის ოჯახის წევრებმა და ახლობლებმაც უნდა ილოცონ. ყველაზე კარგი ტრადიციული ფორმა არის საგალობლების კითხვა წმ. დავით წინასწარმეტყველის "ფსალმუნებიდან", რომელიც იყიდება ეკლესიაში.

წიგნი სანიშნით მიცვალებულთან ახლოს, გამოსაჩენ ადგილას უნდა იდოს, რომ ყველა მსურველს შეეძლოს წაკითხვა, რაც მიცვალებულის სულს დიდ შემწეობას უწევს.

ავიღებთ წიგნს, გავაგრძელებთ კითხვას დანიშნული ადგილიდან; წავიკითხავთ სანამდეც შევძლებთ, დავნიშნავთ და დავდებთ თავის ადგილზე, რომ შემდეგ სხვა მსურველმაც წაიკითხოს.

გასვენებამდე რაც მეტჯერ მოესწრება წიგნის ბოლომდე წაკითხვა, მით უკეთესია.

ძველად ფსალმუნებს შეუწყვეტლად უკითხავდნენ მიცვალებულს მთელი დღე-ღამის განმავლობაში. აქედან მოდის დღემდე შემორჩენილი ტრადიცია ცხედართან ღამის თევისა.

ასე რომ, თუ ჭირისუფლები მიცვალებულს ღამეს უთევენ, სასურველია რიგრიგობით ფსალმუნის კითხვა. მიცვალებულის სული, გარდა საკუთრივ მისთვის მიძღვნილი ლოცვისა, შეიძლება მოვიხსენოთ საზოგადო ლოცვაშიც.

დ) მოხსენება კვეთაში

მეტად მნიშვნელოვანია მოხსენება მღვდლის მიერ წირვის დროს. წირვის დაწყებამდე დილით ან საღამოს ეკლესიაში უნდა შევიძინოთ საგანგებოდ გამომცხვარი პური - სეფისკვერი; შემდეგ ფურცელზე დავწეროთ "გარდაცვლილნი" და ჩამოვწეროთ ახლობელ მიცვალებულთა სახელები...

(ტრადიციულად მიცვალებულისათვის შევიძენთ ხოლმე ჯვრის გამოსახულებიან, ხოლო ცოცხალი ადამიანის მოსახსენებლად - ყოვლადწმიდა სამების ან ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის გამოსახულებიან სეფისკვერს, ერთი სეფისკვერი შეიძლება შეიგზავნოს ერთი ან რამდენიმე ადამიანისათვის).

სეფისკვერსა და მოსახსენებელ ფურცელს დატოვებთ შესაბამის ადგილზე, საიდანაც მნათე შეიტანს საკურთხეველში.

მღვდელი წირვის დროს ამ სეფისკვერზე მოხსენებულთა სახელებზე ლახვრით ამოკვეთს მცირე ზომის ნაწილებს, შეწირავს მსხვერპლად და წირვის დროს ჩაუშვებს წმ. ბარძიმში.

შენიშვნა: არის შემთხვევები, როდესაც მიცვალებულის მოხსენება კვეთაში არ შეიძლება:

1. თუ ადამიანი არ იყო მონათლული მართლმადიდებლურად;

2. თუ იგი სიცოცხლის ბოლომდე გმობდა ღმერთს;

3. თუ თავისი სიცოცხლე შეგნებულად დაამთავრა თვითმკვლელობით.

თუ რა ვიღონოთ ასეთი მიცვალებულისათვის, ყოველ კონკრეტულ შემთხვევაში, მოძღვართან უნდა გავარკვიოთ.

ე) ორმოცდღიანი მოსახსენებელი

ეკლესიაში არსებობს ტრადიცია მიცვალებულის მოხსენებისა კვეთაში ორმოცი დღის განმავლობაში.

ტაძრებში, სადაც წირვა ყოველდღე მიმდინარეობს ჭირისუფალის თხოვნით მიცვალებულს იხსენებენ კვეთაში ყოველდღე, ორმოცი დღის მანძილზე.

განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია მიცვალებულის 40-დღიანი მოხსენება დიდი მარხვის პერიოდში.

ვ) მოხსენება საზოგადო პანაშვიდზე

როგორც ადრე ავღნიშნეთ, მიცვალებული შეიძლება მოვიხსენიოთ საზოგადო პანაშვიდზეც. ამისათვის ფურცელზე დაწერილი სახელი უნდა მივაწოდოთ მღვდელს. მიცვალებული შეიძლება მოვიხსენიოთ, აგრათვე პირადად, დილის ლოცვების შესრულებისას შესაბამის ადგილას.

ზ) სანთლის ანთება

მიცვალებულის მოხსენების ერთ-ერთი ფორმაა სანთლის დანთება, რისთვისაც ეკლესიაში გამოყოფილია კუთხე მაცხოვრის ჯვარცმის გამოსახულებით.

სანთლის დანთება გარდაცვლილი ადამიანისათვის შეიძლება სახლშიც ხატებთან ან მის სახელზე გაწყობილ სუფრაზე.

ტრადიცია მიცვალებულთა მოხსენებისა ჯერ კიდევ ძველი აღთქმიდან მოდის, როდესაც იუდა მაკაბელმა იდუმიელთა წინააღმდეგ ბრძოლაში დახოცილ მებრძოლთა განსაწმედელად მსხვერპლი შეაწირვინა იერუსალიმში.

ახალ აღთქმაში მიცვალებულთა ლიტურგიკული მოხსენება ყველაზე ადრე დაფიქსირებულია წმ. იაკობ მოციქულის ჟამისწირვაში.

ამ ტრადიციას ასახავს ქართული სუფრაც: ჩვენ სადღეგრძელოში ვიხსენებთ გარდაცვლილ ადამიანებს და მათ სახელზე მივიღებთ ხოლმე ღვინოში ჩაწობილ პურს, რაც სიმბოლურად მიცვალებულის ზიარებას ნიშნავს.

ზოგჯერ კი ჭიქიდან ღვინოს პურზე ან მიწაზე დავღვრით ხოლმე. ესეც სიმბოლურია და მიცვალებულისათვის ცოდვათა მიტევებას ნიშნავს ისევე როგორც ჯვარცმისას მაცხოვრის სისხლი დაიღვარა მიწაზე, გაჟონა და დაეწვეთა ჯვრის ქვეშ დასაფლავებულ ადამის თავის ქალას და განწმიდა იგი პირველი ცოდვისაგან.

3. მოწყალების საქმე

მიცვალებულის სულს შეგვიძლია დავეხმაროთ მოწყალების საქმითაც, რამეთუ მის სახელზე გაკეთებულ სიკეთეს ღმერთი მას მიუთვლის.

განსაკუთრებით დიდი მნიშვნელობა აქვს მოწყალების გაღებას გარდაცვალებიდან პირველი ორმოცი დღის განმავლობაში, რაც მას პირად სამსჯავროზე წაადგება. ასევე შემდგომშიც.

ყოველი ასეთი კეთილი საქმე მიცვალებულის სულს უდიდეს შვებას ანიჭებს. ამასთან, რაც უფრო შორეულ და უცხო ადამიანს დავეხმარებით, მით მეტია ღმრთის მადლი, რადგან ახლობელი ადამიანი თვითონ გადაგვიხდის სამაგიეროს, უცნობის ნაცვლად კი ჩვენ და ჩვენს მიცვალებულს ღმერთი დაგვლოცავს.

მოწყალების საქმე შეიძლება იყოს სხვადასხვაგვარი:

ა) საკურთხი

გარდაცვალების პირველსავე დღეებში მიცვალებულის სახელზე უნდა იკურთხოს მარილი, რომელსაც გამოვიყენებთ საკურთხის მომზადებაში.

საკურთხად იწოდება მიცვალებულის სახელზე მომზადებული ტრაპეზი: წანდილი, პური, ღვინო, ზეთი და სხვა საჭმელი. იგი მზადდება დასარიგებლად. მისი ნაწილი შეიძლება წავიღოთ ეკლესიაში და იქ დავტოვოთ, ან ჩვენ თვითონვე დავურიგოთ გაჭირვებულ ადამიანებს.

საჭმლის დანარჩენი ნაწილი შეიძლება დავურიგოთ ახლობლებსაც ან გამოვიყენოთ სტუმრების გასამასპინძლებლად შინ, მაგალითად, გარდაცვალების დღეს, მეორმოცე დღეს, წლისთავზე და სხვა ღირსსახსოვარ დღეებში.

ბ) ტანსაცმლის გაცემა

მიცვალებულის სახელზე შეიძლება გავიღოთ აგრეთვე თანხა. ფული შეგვიძლია დავურიგოთ გლახაკებს (რასაც ქრისტიანი სისტემატურად უნდა აკეთებდეს); ფული შეგვიძლია შევწიროთ ეკლესიას, ან მიცვალებულის სახელზე მოვახმაროთ რაიმე კეთილ საქმეს.

ჩვენ განვიხილეთ, თუ რა შეიძლება გაკეთდეს მიცვალებულის სულის დასახმარებლად. ყოველივე ზემოთჩამოთვლილს სასიცოცხლო მნიშვნელობა აქვს როგორც გარდაცვლილის, ასევე ჭირისუფლისთვისაც.

მაგრამ ყოველთვის გვაქვს კი უფლება შევსთხოვოთ ღმერთს? შეისმენს კი ღმერთი ყოველთვის ჩვენს თხოვნას და შეიწირავს ჩვენგან მსხვერპლს?

საქმე ის არის, რომ, უსჯულოების გამო, არც ჩვენ გვაქვს უფლება ვევედროთ ღმერთს და არც ჩვენ არაეკლესიურ მიცვალებულს ეგების წესის აღსრულება, რამეთუ საღმრთო წერილები ბრძანებს: "ვინც რჯულის მოსმენას ყურს არიდებს, მისი ლოცვაც კი სიბილწეა" (იგავნი 28,9).

"ლოცვა მისი (ე.ი. ცოდვილისა) ცოდვად შეერაცხენ მას" (ფსალმუნნი 108,7).

ღმერთს რომ რაიმე შევსთხოვოთ, ამისი მორალური უფლება უნდა გვქონდეს. თუ ღმერთს მისი უსაზღვრო სიყვარულის საპასუხოდ ბოროტებას მივაგებთ, როგორღა მივალთ მასთან სათხოვნელად?

ყველა ბოროტების სათავე კი ღვთისაგან განდგომა და რჯულის აღუსრულებლობაა. ასე რომ, თუ გვინდა ღმერთმა ჩვენი ისმინოს, ჯერ ჩვენ უნდა მივაპყრათ ყური და აღვასრულოთ წესი ქრისტიანის ცხოვრებისა.

ამ შემთხვევაშიც დიდი პასუხისმგებლობაა ჩვენზე.

რიტუალი უსრულდება ეკლესიურ მიცვალებულს, რომელიც სიცოცხლეში თავად აღასრულებდა წესს.

დღეს კი მთელი თაობებია არაეკლესიური. მაშ რაღა უფლება გვაქვს მათთვის წესის აღსრულებისა? ერთადერთი რაც ამის საფუძველს გვაძლევს, არის რწმენა იმისა, რომ გადატანილი ძნელბედობით დაუძლურებულ ადამიანს ღმერთი მცირედსაც კი ღვაწლად შეუწირავს.

მართალია, ჩვენმა უახლოესმა წინაპრებმა ეკლესიურობა ვერ შემოგვინახეს, მაგრამ ამ საყოველთაო გაჭირვების და სულიერი განმყინვარების ჟამს ის ნაპერწკალი შეგვინარჩუნეს, დღეს რომ ყველა ქართველის გულში ღვივის და რომლისგანაც დიდი ღვთაებრივი ცეცხლი აინთება. სახარება ბრძანებს: "რომელმან სიყვარული ჰყო, მან სჯული აღასრულა".

ჩვენ გვწამს, რომ მათ ღვაწლს შეიწირავს ღმერთი, რამეთუ ბევრად ძნელია შეინარჩუნო პატიოსნება სიბილწითა და გარყვნილებით გარემოცულმა, ვიდრე იყო წმიდა წმიდათა შორის.

უფროსი თაობის არაეკლესიურობა ჩვენს თაობას ჩვენს თაობას აწევს სიმძიმედ და ჩვენ ეს ტვირთი უნდა ვიტვირთოთ. ღმერთმა მოგვცეს ძალა!

ცხადია, რჯულის სრულყოფილად აღსრულებას ვერც ჩვენ შევძლებთ ჩვენივე უძლურობის გამო, მაგრამ ღვთის შემწეობით უნდა ვეცადოთ თანდათან სრულვყოთ ცხოვრების წესი, რადგან ღმერთი ჩვენგან შეუძლებელს არაფერს მოითხოვს.

გვახსოვდეს, რომ ყველაზე დიდი შესაწირავი, რომელიც მეტია ყველა ჩვენ სიტყვიერ ლოცვასა და ყველა მოწყალების საქმეზე, არის ჩვენი გული, როგორც ბრძანებს წმ. დავით წინასწარმეტყველი:

"მსხვერპლი ღმრთისა არს სული შემუსრვილი, გული შემუსრვილი და დამდაბლებული ღმერთმან არა შეურაცხყოს" (ფსალმუნნი. 50.17).

ვევედროთ ღმერთს, მოსცეს შემუსრვილება გულისა სრულიად საქართველოს, რაითა ერთითა პირითა და ერთითა გულითა ვადიდებდეთ ჩვენ წინაპართაგან აგრერიგად შეყვარებულსა მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამინ.

---------------

(ცაგერისა და სვანეთის ეპისკოპოსი ნიკოლოზი. წესი ქრისტიანის ცხოვრებისა. გამომცემლობა "კანდელი", 1997)